Maart 2020
We zijn alweer ruim twee maanden in 2020. Bij SCP zijn we het jaar begonnen met een stafuitje en workshops om de toon voor het nieuwe jaar te zetten, wat ook nodig was gezien de vele activiteiten die zullen plaatsvinden in 2020.
Zoals ik in mijn vorige blog schreef bestaat SCP dit jaar 15 jaar en dat kunnen we natuurlijk niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Een comité is opgezet om de plannen te organiseren en te coördineren in samenwerking met het management van SCP. Voor bijna elke maand is wel een activiteit georganiseerd. De eerste activiteit heeft al in Februari plaatsgevonden. Dit was een tweedaagje workshop voor kinderen in straat situaties over Human Rights en Human Trafficking, waar ruim 100 jongeren aan hebben deelgenomen. Voor de maand maart staat School Awareness Creation op het programma, opgevolgd met een Health Day in April en de Internationale Dag voor Straatkinderen. Daarnaast worden ook Open Dagen gehouden, workshops met alle jongeren die ondersteund worden/ werden en de climax van alles zal in Oktober zijn met de diplomering van de meisjes in het VTC.
Alle activiteiten hebben met elkaar te maken en staan ook in het teken van de Internationale Dag voor Straatkinderen. Dit jaar is de viering nog grootser dan de voorgaande jaren. De viering zal niet alleen in Kumasi plaatsvinden, maar ook in Accra en Tamale waarbij andere organisaties verschillende activiteiten ondernemen. Het thema voor dit jaar is ‘Safe Spaces for Street Children’. Net als voorgaande jaren zullen we als organisatie verschillende activiteiten gaan organiseren om deze dag te markeren. In Kumasi hebben we onder andere de school awareness creation/ Children’s Forum en een Panel Discussie op TV. Later zullen we samen met de andere organisaties in Accra de Stakeholders Forum bijwonen en we hopen ook een petitie aan de overheid te kunnen overhandigen. Deze zal samengesteld worden naar aanleiding van de Children’s Forum en Stakeholder’s Forum.
Het is hoog tijd dat de overheid stappen onderneemt, gezien de situatie van deze jongeren nog steeds niet verbetert. Onlangs was er in Kumasi een grote brand in Abaobo, de plek waar veel van deze meiden slapen. Gelukkig was er tijdens de brand niemand op hun slaapplek, maar het betekent wel dat de kinderen weer veel moeite moeten doen om een nieuwe slaapplek te vinden of op straat moeten slapen. De overheid had vorig jaar het idee opgevat om slaapplekken te bouwen voor hen, maar dat is natuurlijk geen structurele oplossing voor de tienduizenden jongeren en vrouwen die in deze situatie zitten.
Foto’s: Workshop over Mensenrechten
Naast de organisatie en communicatie rondom deze activiteiten is er ook het ‘gewone’ werk. Als de supervisor van de Day Care heb ik onlangs functioneringsgesprekken gevoerd met 15 medewerkers. Normaal is Sr. Olivia degene die deze gesprekken voert, maar dit jaar was het plan om een andere methodiek te proberen, waarbij de supervisors van de verschillende centra samen met de leidinggevenden werken. Het is geen gemakkelijke klus, aangezien je ook naar de persoonlijke verhalen van iedereen luistert. Je hoort verhalen waar je graag iets aan zou willen doen, maar weinig meer kan betekenen dan een luisterend oor en advies geven. De laatste gesprekken moeten nog gevoerd worden deze week.
De Day Care groeit en het aantal kinderen ook. We willen heel graag een schoolbus kopen, zodat we meer kinderen in de omgeving kunnen bereiken. Daarnaast is het ook een vraag vanuit ouders die verder weg wonen, maar wel hun kinderen graag op onze school willen inschrijven. Samen met mijn ouders ben ik nu actief bezig om fondsen te werven hiervoor, zodat de bus er dit jaar nog kan komen.
Foto: Change agent helpt mee in de Day Care voor straatpeuters
Het was de bedoeling dat ik mijn counselling in het VTC ook weer zou oppakken, maar met hoe de dagen nu gaan en drukke schema’s is dit even niet mogelijk. Er is wel een andere werknemer in het VTC gekomen, die een aantal van deze dingen van mij overneemt. De voorbereidingen voor de meiden die in oktober zijn afgestudeerd zijn inmiddels ook begonnen. In augustus/ september zullen ze hun NVTI examen afleggen. 9 van hen zullen afstuderen als fashion designers. Het belooft een grootse viering te worden, waarbij de Aartsbisschop van Kumasi aanwezig zal zijn en we alle andere meiden uitnodigen die hier ook hun training hebben gevolgd. Met Adamfo Ghana zijn we net de fondsenwerving begonnen voor deze activiteit.
Alle meiden waren begin januari weer terug van hun welverdiende kerstvakantie en zijn nu weer volop aan de slag met hun training. Momenteel nemen we geen nieuwe meiden aan in het centrum, want het is er vol. Het is wanneer de meiden in oktober afstuderen er weer ruimte zal zijn om nieuwe meiden op te nemen. Naast de varkens en kippen is nu ook het plan opgevat om meer groente te verbouwen. Deze groenten kunnen ze dan zelf consumeren in het VTC. Eerlijk gezegd wordt het leven in Ghana steeds duurder. Prijzen lopen steeds meer op. Dit gaat niet om een paar cedi. Om een voorbeeld te noemen: Voorheen werd een grote zak rijst voor 190 cedi ingekocht. Nu is dat al rond de 220. Dus je kan je voorstellen dat voor een VTC waar 40 meiden wonen die 3 maaltijden per dag krijgen dit steeds duurder wordt. Door het verbouwen van de eigen lokale groenten kunnen we tenminste een aantal kosten reduceren. Ook zijn we van plan om zonnepanelen aan te schaffen en biogas te laten installeren. Het is ook de bedoeling om het VTC tot een volledig trainingsinstituut , te laten registeren. Het proces is in gang gezet en zal binnenkort afgerond moeten zijn.
Voor de jongeren die in het onderwijs (middelbare school) ondersteund worden, blijven we met hetzelfde probleem zitten. Jongeren die voor bepaalde tijd thuis zitten, terwijl anderen naar school gaan. Dit betekent ook voor ons dat we onze werkwijze moeten aanpassen. Normaal gesproken hebben we twee keer in het jaar een meeting met alle studenten, maar dat is niet haalbaar. We willen nu de jongeren die thuis zitten meer betrokken maken bij het project, door verschillende programma’s voor hen te organiseren. Sommigen van hen zullen betrokken worden bij de activiteiten die we gaan uitvoeren voor de Internationale Dag voor Straatkinderen. Binnenkort ga ik zelf weer mee op follow- up naar scholen, want het is lang geleden dat ik dat gedaan heb.
Onlangs ben ik wel bij de meiden die 2 jaar geleden zijn afgestudeerd op bezoek geweest. Van de 9 zijn er 8 werkzaam in Ghana. Het was erg leuk om te zien in hoe de meiden gegroeid zijn sinds het vorige bezoek in mei 2019. Het is altijd weer een klus om ze te bereiken, omdat ze regelmatig van sim-kaart veranderen, in een gebied zijn waar geen netwerk is etc. Gelukkig zijn de meiden van deze groep allemaal in en rondom Kumasi gebleven. Zoals ik al eerder schreef 8 van hen zijn nog in Ghana. Een van hen is in Lebanon en we weten niet precies wat haar situatie is, al krijgen we van haar vrienden positieve berichten te horen, maar dat hoeft natuurlijk niet waar te zijn.
Van de andere 8 heb ik er nu 4 gezien, waarvan drie van hen het goed doen. Zij hebben besloten om nog iets langer bij de plek te blijven waar ze nu hun work and pay doen, voordat ze echt hun eigen zaak opstarten. Ik denk dat het een goed teken is en dat ze een stuk volwassener zijn geworden in het afgelopen jaar. Ze hebben nu weer nieuwere technieken en methodes geleerd en meer ervaring opgedaan. Dit zal hun succes vergroten wanneer ze met hun eigen zaak gaan beginnen. Twee van hen zullen hun samen hun zaak opstarten. Het is echt goed te zien dat ze nadat ze het VTC hebben verlaten zich nog steeds verder ontwikkelen tot ‘echte madams’. De vierde persoon die we bezocht hebben woont in een groter dorp buiten Kumasi. Haar situatie was wat minder positief te noemen en ik maak mij ook zorgen om haar. De vorige keer dat we er waren zag ze er niet gezond uit en nu was haar situatie zelfs nog meer verslechterd. Tijdens de ontmoeting met haar waren er veel omstanders, dus ze liet niet veel los over hoe haar situatie is. Het is maar de vraag van wat ze geleerd heeft in de afgelopen twee jaar ooit nog in de praktijk zal brengen. Er zal waarschijnlijk vanuit haar familie veel druk zijn om in de familie business te helpen.
Een van de andere meiden die we bezocht hebben wordt ook gedwongen om naar huis te komen en te gaan trouwen. Dankzij haar vriendin is het nog niet zover gekomen, maar je begrijpt wel dat het niet makkelijk is voor deze meiden om hier weerstand aan te bieden. Zeker in een cultuur waarin gehoorzaamheid geven een deugd is. Je eigen dromen najagen gaan ten onder om gehoor te geven aan de wens van de familie. Het heeft laten zien dat we in de training hier dus nog meer aandacht aan kunnen geven en zeker ook tijdens de ontmoetingen met ouders en families. Je ziet meteen de verschillen met ouders die hun kind wel ondersteunen. We hebben nog een lange weg te gaan. Het besef is er ook dat er sommige zaken zijn die je niet altijd kan voorkomen ondanks alles wat je doet. Er zijn nu nog vier andere meiden die bezocht moeten worden en het is de hoop dat ik dat volgende week kan doen.
In de shop waar A en M hun werkervaring opdoen, tijdens de follow- up.
Zoals ik al eerder schreef heb ik ook veel andere werkzaamheden. Sommigen van deze ben ik nu langzaam over aan het overdragen aan een collega, zodat dat mij wat meer lucht geeft om aandacht aan andere dingen te besteden waar ik nu geen tijd voor heb. De komende maanden zullen vooral in het teken staan van de Internationale Dag voor Straatkinderen, aanvragen doen voor fondsen en dingen op orde krijgen voor de Evaluatie in juni. Ook zal ik de komende tijd wat regelmatiger in Accra zijn om andere organisaties te bezoeken die ondersteund worden door Adamfo Ghana. Kortom weer voldoende te doen dus voor iedereen bij SCP. 2020 belooft weer een jaar te zijn vol nieuwe uitdagingen, maar die we gaan we graag met z’n allen aan!