Mei 2017

Het is alweer even geleden sinds mijn laatste bericht over wat hier allemaal gebeurt bij SCP in Kumasi. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik aardig ingeburgerd ben op de werkvloer. Sommigen van jullie zullen je vast afvragen wat doe je zoals op een dag? Een voorbeeld van een woensdag, mijn veldwerkdag is als volgt: vaak ben ik rond 8u aanwezig bij het Drop- in Centre, waar we om 08.30 de dag starten met een briefing. Tijdens deze briefing delen we onze activiteiten van de dag daarvoor en wat we vandaag gaan doen.  Rond 9u zij we klaar waarna ik met de veldwerkers de straat op ga om met de jongeren te praten en hen uit te nodigen naar ons centrum te komen. Vaak zijn we hier twee uur mee bezig en bij terugkomst is het even bijkomen vanwege de enorme hitte. Het is dan tijd voor value-talk. Tijdens dit moment bespreken zij een belangrijk onderwerp zoals hygiene, sparen etc. met degene die naar het centrum gekomen zijn. Voor mij is het dan tijd om het kantoor in te duiken.  Waar ik dan mee aan de slag ga is e-mails schrijven naar organisaties, personen die vrijwilligerswerk willen doen bij SCP, rapporten schrijven van evenementen die plaats hebben gevonden, fondsenaanvragen doen, nieuwe contacten leggen, het updaten van de social media en andere taken die op dat moment voorbijkomen. Voordat je het weet is het twaalf uur en lunchtijd en zijn er nog maar een paar uurtjes over. Afhankelijk van hoe druk ik ben ga ik van twee tot drie vaak naar de receptie, om daar spelletjes te spelen met de kinderen die er zijn. Rond drie/ halfvier sluiten we af en is de werkdag voorbij.

Zoals ik zei dit is hoe een normale werkdag er ongeveer uitziet. De afgelopen twee maanden verliepen iets anders dan normaal, met alle evenementen die we hadden. In april hadden we de viering van de Internationale Dag voor Straatkinderen. Dit werd bij SCP ook gevierd met verschillende activiteiten voor ruim anderhalve week. De coördinatie hiervan lag grotendeels in mijn handen in afwezigheid van de Project directrice en programma manager. Ik denk dat ik in deze week goed het werk, en Ghana heb leren kennen. De coördinatie heeft op sommige momenten veel stress opgeleverd, vooral door vertraging vanuit sommige instanties, tegelijkertijd studenten van de universiteit van Kumasi voor het eerst begeleiden, omgaan met een cultuur en bepaalde gewoonten waar je niet aan gewend, maar het is allemaal goed gekomen. We hebben een bijzonder succesvolle viering gehad en ons doel, meer kennis, bewustzijn en aandacht voor de gevaren van de straat en het belang van onderwijs is door alle activiteiten goed overgekomen. Waar ik het meest trots op was is om te zien hoe jongeren die nu door SCP ondersteund worden voor grote groepen leeftijdsgenoten durfden te spreken over hun eigen ervaringen en de boodschap konden overbrengen waarom educatie zo belangrijk is.  Aan het eind van deze week hadden we de paasvakantie en daar was ik echt wel even aan toe.

Na de paasvakantie zouden we begin mei het afstudeerfeestje hebben van 14 jonge vrouwen. Ik wilde eerst schrijven meisjes, maar gezien hoe zij zijn gegroeid in de afgelopen twee jaar, kan je het geen meisjes meer noemen, maar zijn het echt zelfverzekerde (sommigen nog wat verlegen als ze zichzelf moeten presenteren), zelfbewuste, trotse jonge vrouwen geworden. Dit is verplaatst naar halverwege mei, omdat de zij dit graag in het weekend wilden vieren. Verder zou in deze periode de evaluator ook terugkomen voor de briefing over zijn bevindingen van SCP, maar deze afspraak is tot nu toe twee keer verplaatst. Dus het werd zaterdag 13 mei. Voor mij absoluut een dag om nooit meer te vergeten en heel bijzonder om daarbij te mogen zijn. Familieleden waren uitgenodigd, verschillende vertegenwoordigers waren aanwezig, bestuursleden, media en natuurlijk de medewerkers van SCP. De dag begon met een kerkmis, waarna er verschillende toespraken werden gehouden en het welkomstlied. De hoogtepunten van de dag waren de meisjes die al hun verschillende kledingstijlen toonden die zij zelf hadden ontworpen en gemaakt, het uitdelen van de certificaten en startpakketten, zodat zij meteen van start kunnen met hun werk. Deze dag is echt een overgang van het leven in het VTC, naar hun eigen business en ze zijn er ook klaar voor. Sommigen van hen zullen misschien nog wat meer sturing en ondersteuning nodig hebben, maar niets staat ze meer in de weg om een goede toekomst voor henzelf op te bouwen.

En verder nog: op 16 mei hadden we een workshop voor ongeveer 50 kinderen van het project verzorgd door het Young Pioneers Network (UK) voor het tweede jaar op rij. De dag begon nogal wat stressvol, omdat het de bedoeling was dat zij hier rond 09.00 zouden zijn om te starten, maar vroeg in de ochtend werd ik gebeld dat zij wat vertraagd waren door het verkeer en hier pas aan het eind van de ochtend konden zijn. Uiteindelijk startte het programma rond 13 uur.  Voor de jongeren die er waren hadden wij zelf al een soort mini- workshop bedacht over hun toekomstdromen, hoe die te bereiken, jezelf presenteren en hun uitdagingen op school, zodat zij niet zo lang hoefden te wachten.  Tijdens het programma van YPN werden de jongeren uitgedaagd met de vraag: wat zij zouden doen voor de community op drie gebieden: onderwijs, landbouw en economie. Daarvoor moesten zij de straat op om met de mensen te praten en groepswerk doen. Het was een inspirerende dag voor de jongeren om hen op een andere manier naar hun eigen leiderschap te laten kijken en hen na te laten denken wat zij kunnen betekenen voor de mensen en dat dit niet alleen voorbehouden is aan de regering.

Zoals jullie hebben kunnen lezen gaan de dingen niet altijd zoals gepland of verwacht, maar op de een of andere manier schijnt het hier altijd goed te komen. Tot over een paar weken!